Soevereiniteit
Een staat is soeverein als hij over zijn eigen zaken kan beslissen en met andere staten overeenkomsten kan sluiten.
Oorspronkelijk opgericht als een samenwerkingsverband tussen soevereine natiestaten heeft de EU de nationale bevoegdheid almaar verder beperkt.
In tegenstelling tot andere internationale organisaties heeft de EU rechtstreeks bindende wetgevende bevoegdheden.
Uiteindelijk beslist het EU-Hof welk deel van de nationale soevereiniteit kan worden beperkt. Daardoor zijn de lidstaten niet langer volledig soeverein.
Sommigen voeren aan dat een land reële invloed op de gehele EU kan krijgen door enige formele soevereiniteit met andere staten te delen.
Anderen voeren dan weer aan dat een land reële invloed en democratie kan verliezen als het soevereiniteit deelt op terreinen waarop het alleen kan optreden.
De toekomst
De Conventie heeft voorgesteld dat een lidstaat zijn volledige soevereiniteit kan terugkrijgen door na een opzeggingstermijn van twee jaar de EU te verlaten. In zulke gevallen kunnen landen bijvoorbeeld in de plaats daarvan een partnership overeenkomst hebben. Het gevaar bestaat dat een land vele van de besluiten van de EU-lidstaten zonder meer overneemt. Dat is geen echte soevereiniteit en daarom worden ook de begrippen formele en reële soevereiniteit gebruikt.
